Het is alweer drie jaar geleden dat Peter stierf. Het is een dag waarop alle herinneringen weer terug gaan naar die dag in 2012.

Dit geldt niet alleen voor deze dag, maar hij is altijd in onze herinnering en gedachten. Bij alle gebeurtenissen in het afgelopen jaar wisten we wat Peter daarvan gezegd zou hebben.

Heel vaak lachen we nog om dingen of reacties van hem die we met hem meegemaakt hebben. Maar tegelijkertijd komt dan ook weer het gemis naar extra boven.

De verhalen over hem blijven steeds weer te vertellen. Gelukkig houdt dat nooit op. Op die manier blijft hij bij ons en onder ons en levend in onze herinneringen. We zien zo weer zijn glimlach en grijns. De herinneringen worden door kleine dingen levend gehouden. Ook wanneer we muziek horen die hij mooi vond, denken we weer aan hem.

Op een kaart die we van iemand kregen stond een treffend gedichtje:

“Zo jong en volop in het leven

mocht jij je dromen niet meer beleven

je humor en de glimlach op je gezicht

blijft voor altijd in ons geheugen gegrift”

Wanner je Peter hier ziet staan voor Thaj Mahal zou je zo denken dat hij morgen weer zal komen. Helaas komt die morgen er nooit meer!